რთული არ იყო იმის გამოცნობა, და ჩვენს პროგნოზებში ეს მომენტი აისახა კიდეც, 21 მაისის მიტინგებზე თბილისსა და ბათუმში საპროტესტო განწყობის მოქალაქეების შედარებით მცირე რაოდენობა მოვიდა. ეს 7-8, მაქსიმუმ 10 ათასი ადამიანი მიზერია იმასთან შედარებით, რაც საქართველოში ორიოდე წლის წინ იყო, მაგრამ მაშინ ოპოზიციამ უნიჭოდ გაუშვა ხელიდან თავისი შანსი.

დღეს დილაადრიან მთელი თბილისი გააყრუა დაბალ სიმაღლეზე მფრინავმა საჰაერო აპარატებმა - ვერტმფრენებმა და თვითმფრინავებმა. ზოგიერთი მოქალაქე, „მოდელირებული ქრონიკის“ არ იყოს, შეიძლება პანიკაშიც კი ჩავარდა - ომი ხომ არ დაიწყოო. თუმცა ეს მხოლოდ ე.წ. სამხედრო აღლუმის რეპეტიცია აღმოჩნდა.

მას შემდეგ, რაც აშშ და დასავლეთის ქვეყნები, ასევე ისრაელი, საუდის არაბეთი და მათი ზოგიერთი მოკავშირე იძულებული გახდნენ შერიგებოდნენ ეგვიპტეში და ტუნისში დიქტატორული რეჟიმების დამხობას, მათ გადაწყვიტეს უფრო დახვეწილი და ეშმაკური ტაქტიკა აერჩიათ ისლამურ ქვეყნებთან მიმართებაში.

ამას წინ “ქართული პარტიის” ლიდერმა, პარიზში გაქცეულმა საქართველოს ყოფილმა თავდაცვის მინისტრმა ირაკლი ოქრუაშვილმა განაცხადა თბილისში აშშ საელჩოს წინ 16 მაისს დაგეგმილი საპროტესტო აქციის შესახებ.

აპრილის ბოლოს ვლადიკავკაზში დიდი სამამულო ომისადმი მიძღვნილი კონფერენცია გაიმართა, რომელსაც, კავკასიის რეგიონის წარმომადგენლებთან ერთად, აფხაზი და ოსი დელეგატებიც ესწრებოდნენ. შეხვედრაზე ქართველებიც იმყოფებოდნენ.

გუშინ, 2 მაისს, მსოფლიოს მასმედიამ გადმოსცა ცნობა ოდესღაც „ნომერ პირველ ტერორისტად“ შერაცხული უსამა ბენ ლადენის ლიკვიდაციის შესახებ. ამ ცნობამ ზეიმიც კი გამოიწვია აშშ–ს ქალაქებში.

ბოლო 20 წლის განმავლობაში საქართველოში ბევრი არჩევნები ჩატარდა, მაგრამ რაც უფრო მეტი დრო გადის დამოუკიდებლობის გამოცხადების შემდეგ, მით მეტია არჩევნების ირგვლივ გაუგებრობა. საარჩევნო პროცედურის ავტორიტეტი მოსახლეობაში მუდმივად ეცემა და სულ უფრო მეტი ადამიანი თვლის, რომ არჩევნებს საერთოდ არაფერის შეცვლა არ შეუძლიათ.

ტრაგიკული 1989 წლის 9 აპრილის მორიგ იუბილესთან დაკავშირებით გაზეთი „საქართველოს რესპუბლიკა“ ეხება თემას, რომელიც ქართული მასმედიისთვის ტაბუს წარმოადგენს - კერძოდ, სიმხდალეს, გამოვლენილს ე. წ. „არაფორმალთა ლიდერების“ მიერ იმ დღეს, მიტინგის სისხლიანი ჩახშობისას.

ის, რომ ევროპისთვის სულ ერთია აფრიკის და კერძოდ, ლიბიის მოსახლეობის ბედი, ხოლო ლიბიას სულაც არ ბომბავენ სამოქალაქო მოსახლეობის დასაცავად ყადაფის ჯარებისაგან, ისედაც კარგა ხანია, გასაგებია. მაგრამ ევროპელი პოლიტიკოსების ცინიზმი სწორედ ამ სამოქალაქო მოსახლეობის მიმართ ძალზე შორს წავიდა.

მსოფლიო ეკონომიკური კრიზისი, ერთი შეხედვით, დასრულდა, თუმცა ეს არ ნიშნავს იმას, რომ წარმატებით გადაილახა მსოფლიო ცივილიზაციური კრიზისი. ამ თვალსაზრისით ძირითადი მოვლენები ჯერ კიდევ წინაა, რადგან დასავლური ცივილიზაცია ცდილობს მთლიანად დაუმორჩილოს თავის გავლენას მსოფლიო, ხოლო პლანეტის დანარჩენი მოსახლეობა ამას ეწინააღმდეგება.