მ.სააკაშვილის გარემოცვისაგან პორტალისთვის „პოლიტფორუმი“ დანამდვილებით გახდა ცნობილი, რომ სააკაშვილის „სამართალდამცველების“ მიერ

საქართველო-თურქეთის ურთიერთობების ახალი ისტორია იწყება ჩვენი ქვეყნის მიერ თავისი დამოუკიდებლობის აღდგენის (1991 წლის 9 აპრილი) შემდეგ.

 მეცნიერებას არჩევნების შესახებ პსეფოლოგიას უწოდებენ და იგი მე-20 საუკუნის 50-იანი წლებიდან იღებს სათავეს. მაგრამ არჩევნები, როგორც პროცესი და არჩევანის უფლება, მეტ-ნაკლებად ადამიანთა სოციუმის

მართალია, დე ფაქტო პრეზიდენტი სააკაშვილი მუდმივად აღმშენებლობაზე ლაპარაკობს, მაგრამ სინამდვილეში საქართველოში თავისუფალი ბიზნესგარემო არ არსებობს.

გაეროს ლტოლვილთა უმაღლესი კომისარიატის  (UNCHR)  მონაცემებით, 2008 წლის აგვისტოს რუსეთ-საქართველოს ომის შედეგად დაახლოებით 134 000 ადამიანი დარჩა უსახლკაროდ და დევნილად იქცა საკუთარ ქვეყანაში.

აფხაზეთში 1993 წელს საომარი მოქმედებების დასრულების შემდეგ რუსული დიპლომატია განსაკუთრებულ აქტიურობას არ იჩენდა კონფლიქტის მოგვარების მიზნით. მშვიდობისმყოფელობა მოსკოვისთვის შემოიფარგლებოდა მხარეთა შორის ცეცხლის შეწყვეტის უზრუნველყოფით.

უკვე კარგა ხანია, ქართულ საზოგადოებაში ბათუმიდან და ახალციხიდან რუსული სამხედრო ბაზების გაყვანით გამოწვეული აღფრთოვანება მიცხრა და საქართველოს სამხრეთ-დასავლეთი საზღვრების დაუცველობით,

თუ ბოლო პერიოდის ტენდენციებს დავაკვირდებით, ხელისუფლების მაღალჩინოსნების ყურადღება სოფლის მეურნეობისკენ არის მიპყრიბილი. არავინ იცის რატომ, მაგრამ ფაქტია, რომ ბოლო დროს, ჩინოვნიკები საკუთარი მეურნეობის მოწყობით აქტიურად დაკავდნენ.

ოქტომბრის არჩევნების გარდა, საინტერესოა, რისთვის ემზადება ხელისუფლება? ამ კითხვამ ჩვენთვის აქტუალობა განსაკუთრებით მას შემდეგ შეიძინა,