ჩიკაგოში გამართული ნატოს სამიტი საქართველოს ხელისუფლების ტრიუმფად თუ არა, წარმატებად შეიძლება მოვიხსენიოთ, ვინაიდან ასე სურს თავად მას და მას აყოლილ საზოგადოებას.

საქართველოს მოსახლეობამ დამოუკიდებლობის მორიგი დღე „იზეიმა“, თანაც ორ დედაქალაქში - თბილისა და ქუთაისში - ქვეყნისათვის შეუფერებელი გრანდიოზული ღონისძიებებით და ცხადია, კონცერტებით.

გასულ კვირას ჩემი ყურადღება მიიქცია სპარსეთის ყურის ქვეყნის - ბაჰრეინის მასობრივმა გამოსვლებმა. ბაჰრეინი არაბული სამყაროს უნიკალური წევრი არ არის, იქაც „არაბული გაზაფხულის“ დაწყებიდან

ამას წინათ რადიო „მაესტროს“ ეთერში სამხედრო საქმის ერთ-ერთი ექსპერტი დაბეჯითებით გვიმტკიცებდა, რომ აშშ-ისრაელის თავდასხმა ირანზე ელვის სისწრაფით მოხდება და

„პოშლოსტ“ - ასე შეაფასა RTVI-ს ჟურნალისტმა სამსონოვამ გამარჯვების პარადის ჩატარების იდეა, რითაც კიდევ ერთხელ დაადასტურა აღნიშნული ებრაული ტელეკომპანიის ანტისაბჭოური, ანტირუსული განწყობა.

პარლამენტში მომხდარი ინციდენტი ქართული საზოგადოებისთვის უცხო არ არის. 20 წლის განმავლობაში არაერთ მსგავს და უარეს ხელის ქნევასა და გინებას ჰქონდა ადგილი.

ქართულმა საზოგადოებამ 23-ჯერ გაიხსენა 9 აპრილი - მისთვის დამახასიათებელი პათოსით, სუბიექტურ-ობიექტური განწყობით. 1989 წლის აპრილი საქართველოს ისტორიაში შევიდა, როგორც ქართველი ხალხის ბრძოლა თავისუფლებისა და დამოუკიდებლობისათვის.

სამხრეთ კორეაში ვიზიტის დროს სააკაშვილმა კიდევ ერთხელ, ამჯერად უფრო მტკიცედ გაგვანდო, რომ მის მიერ ამორჩეული სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიური კურსი სწორია და განხილვას არ ექვემდებარება.

ბოლო დროს საერთაშორისო არენაზე აქტიურობით გამოირჩევიან პატარა ქვეყნები, რომელთა გავლენა რეგიონსა და მსოფლიოზე საგრძნობია. მათი რიცხვი არცთუ დიდია, მაგრამ პოლიტიკა განუზომელი.

მ.სააკაშვილის გამონათქვამებზე ყურადღების გამახვილება არავითარ შედეგს რომ არ იძლევა, კიდევ ერთხელ დავრწმუნდით. აღშფოთებულმა გუშინდელებმა ანუ „ჩარეცხილებმა“ ანუ „წითელმა ინტელიგენციამ“,